Soğuk bir Londra akşamı, 3300 kişilik Roundhouse önünde saatler önce başlayan konserin ikinci gecesi. Bir gece önceki konser sold out’tu, bu gece de öyle; pazartesi gününe denk gelmesine rağmen. 

‍

Kuyrukta sadece genç kızları ve bolca drag görmeyi beklediğim için, sokağın sonuna doğru ilerledikçe şaşkınlığım artıyor: ilginç bir şekilde 40-50 yaş ve hatta üstü insan var ve neredeyse hiçbiri çocuklarına eşlik eden ebeveynler değil. Aynı insanlara konser sırasında da denk geleceğim ve birbirlerine sarılarak şarkılara birer genç gibi eşlik etmelerine hayranlıkla bakacağım birazdan. Sony Türkiye Marketing Direktörü Hikmet Demirkol bile şaşkın bu duruma. Kendisi doğal olarak farklı ülkelerde izlemiş Damiano’yu. Her zaman kalabalığın çeşitliliğine şaşırdığını söylese de yaş ortalaması olarak ilk kez bununla karşılaştığını itiraf ediyor. Doğrusu ben halimden memnunum, küçük kızların çığlıkları arasında delirmek istemezdim. -Böyle söylesem bile konser başladıktan sonra genç kız kalplerinin arasına karışmam uzun sürmedi ama çığlıkları fark etmem mümkün değildi çünkü gözlerimi sahneden alamıyordum- 

‍

‍

 “Henüz 26 yaşındayım, kendimi arayışım sürüyor, şimdiye kadar farklı benliklerden geçtim ve artık kimsenin istediği gibi biri olmayacağım, kendim nasıl istersem öyle olacağım” diye içini döküyor Damiano sahnede. 26 yaş için iddialı bir söylem mi? Hayır, tam da bu yaşa uygun. Ama yaşadığı hayatın hızına bakarsak onu bekleyen daha çok benlik var. Yaşadığı hayatı bilmiyorsanız anlatayım çünkü hala daha Damiano adını ezberlememiş ama şarkılarını bilen insanlar var. Ama çok kısa sürede herkesin onu tanıyacağından hiç şüpheniz olmasın çünkü bu hırslı ve gerçek bir showman olan çocuğun yeteneğinin, ışığının, kendini sunuş biçiminin önüne geçmek zor. 

‍

Damiano David, Eurovision'u kazanan İtalyan rock grubu Måneskin’in karizmatik solisti olarak tanındı en başlarda. Måneskin, 2016’da Roma sokaklarında müzik yaparken kurulan ve 2021’de Zitti e buoni şarkısı ile Eurovision’u kazanarak rock müziğe genç bir damar açan grup. Måneskin müzikseverlere rock’ın bu dönemde bile var olabileceğini gösteriyordu ama benim gibi birçok kişi tarafından da rock’tan ziyade “görsel show” olarak tanımlanıyorlardı. Olsa olsa buna 2020’ler stili, pop tınılı glam rock diyebilirdik ama nasıl adlandırırsak adlandıralım, yaptıklarında oldukça iyi olduklarını inkar edemem. Sokak müzisyenliğinden gelmenin verdiği rahatlık, İtalyan seksapeliyle birleşince onları -özellikle de vokal Damiano’yu- bambaşka yapıyordu.

‍

‍

Eurovision sonrası çıkardıkları Teatro d’ira: Vol. I ve Rush! albümleri dünya çapında milyonlarca satışa ulaştı, Spotify ve Billboard listelerinde üst sıralarda yer aldı. Bu arada glam rock denince adını anmadan asla geçemeyeceğimiz efsane ikonumuz Iggy Pop ile birlikte Sony etiketi ile yayınladıkları cover I Wanna Be Your Slave, günümüz çocuklarına “müzik dediğin şeyin alası çoktan yapıldı, biz üstüne yeni taşlar ekliyoruz” diyordu adeta. Erotik denebilecek teatral sahne performansları ve stil seçimleriyle gündemden düşmeyen grup, Avrupa’da ciddi bir kitle oluşturduktan sonra global turneye çıktı. Vogue, Rolling Stone, Interview gibi dev dergilerin kapaklarında yer aldılar. Sadece ödül törenlerinin değil, moda çekimlerinin, işbirliklerinin de aranılan ismi oldu Måneskin. Gucci’nin yüzü oldular mesela! New York Times bile onlara ayırdığı kocaman sayfalarda müzikten çok modadan bahsediyordu… Bu kadar güzel, dikkat çekmeyi seven, cesur ve androjenimsi 4 gencin bir arada olması, günümüz “her şey görsel” dünyası için çifte kavrulmuş lokumdu elbette! Ancak grup üyeleri, 2024’te “ara verme” kararlarını açıkladılar. Bu karar, hem grup içi dinamikler hem de müzik endüstrisinin üzerindeki baskılarla ilgili yeni tartışmaları beraberinde getirdi.

‍

Sahnedeki özgüveni ve teatral tarzıyla dikkat çeken Damiano ise tüm bu tartışmaların arasından sıyrılıp beklenmedik bir solo kariyere adım attı. Duygusal, asi şarkıları hemen dile dolansa da İtalyandan çok Amerikalı bir imaja, rockerdan çok popstara uygun müziği ile bu kez yeni tartışmaların hedefi oldu ve Måneskin’e ihanetle suçlandı. Damiano David, Måneskin’in sahne enerjisinin ve karizmasının taşıyıcı gücüydü; solo kariyerine adım attığında bu gücün nasıl bir müziğe evrileceği merak konusuydu. İlk solo albümü FUNNY little FEARS, grubun sert ve teatral rock tonlarının aksine daha kırılgan, synth-pop ve indie-pop dokularla örülü bir iç dünya sunuyordu, bazen retrospektif (yaş 26), bazen neredeyse lo-fi bir hissiyatla. Damiano’nun vokali kendi deyimiyle burada ilk kez bu kadar çıplak, daha az “rol yapan”, daha çok “anlatan” bir tona büründü; bu da bazı hayranlar için içtenlikli bir dönüşümken, bazı eleştirmenlerce “kararsız” ya da “kimliksiz” olarak değerlendirildi. Måneskin sadece deneysel bir proje miydi? Rock ne olacaktı?

Yine de ilk albüm, ona Måneskin hayranları dışında da güçlü bir sadık dinleyici kitlesi kazandırdı; özellikle queer topluluklar ve genç kadın dinleyiciler arasında kişisel anlatıya dayalı şarkı sözleriyle, sahnedeki herkesi kucaklayan, herkesle flört eden, herkesle duygularını paylaşan tarzıyla çok sıkı bağ kurmayı başardı. 

Solo kariyeriyle birlikte moda evleri de peşine düştü. Bireysel olarak öne çıkması, onu sadece bir rock yıldızı değil, stil ve ifade biçimiyle çağdaş bir “ikon” haline getirdi. Bulgari gibi lüks ile özdeşleşen bir mücevher markasının global yüzü olunca artık kesinleşti: Damiano David artık Roma’da bir sokak müzisyeni değil; Los Angeles’ta lüks bir villada yaşayan, oyuncu ve müzisyen sevgilisi Dove Cameron ile kırmızı halıda poz veren bir ikon.

‍

‍

Doğrusu tam da kimlik arayışlarının, kalp ağrılarının yoğun olduğu, kendini anlatmaya ve aşık olmaya doyamadığın yaşlara göre olan şarkılarının melodileri, bazen birbirini tekrar ediyor gibi hissettirse, hem giyimi hem sahnesi hem de şarkılarının bazılarındaki naiflikle Harry Styles’a alternatif gösterilse de Damiano David’in verdiği “her an bir arıza çıkarabilir, her an parlak pembe takım elbisesinin altından jartiyer ve siyah file çorap çıkabilir ya da her an müziği bırakıp gidebilir” hissiyatı, onu tamamen kendine has yapıyor. 

Bu da benim Roundhouse’da, yuvarlak sahneyi 180 derece tavaf ederek, sahneyi en iyi açıdan görme çabalarımı açıklıyor. Paris’teki konserinden oldukça ağır grip olarak gelen Damiano David’in Londra’da sold out olan peş peşe iki gecelik konserini iptal edeceği konuşuluyordu aslında. Ama o bunun yerine sahneye çıkıp, şehir dışından bu konser için gelenler dahil, hayranlarını hayal kırıklığına uğratmamayı seçti. 

İtalyanların bolca olduğu ve sadece genç kızların değil; Damiano’nun en ufak bir hareketiyle herkesin çığlık attığı konserde ne yazık ki Damiano çığlıklara boğuk, nezleli bir sesle cevap verebiliyor, şarkı aralarında burnunu siliyordu. Bir “pop starlar da insandır” konseriydi bu demek isterdim ama 26 yaşında bile olsan; o halde sahnede 2 saat boyunca dans edip şarkı söylemek için insanüstü bir güç sarf etmek gerekli. Neyse ki; Damiano’nun düştüğü anları kapatan orkestrası o kadar olağanüstüydü ki herkes Damiano kadar onları da konuştu. 

Sick Of Myself şarkısı öncesinde sahnede anlamadığımız bir şeyler olunca itiraf ediyor: “Teknik sorunlar yaşıyoruz, bu yüzden konuşmam gerekiyor ama konuşacak hiçbir şeyim yok” diyor ama meğer içini dökmesi için asıl bu an gerekliymiş… “Şovun en zor kısmı şimdi başlıyor,” diyor içini çekerek, konuşmaktan hoşlanmadığını belirten artık solo bir yıldıza dönüşen Maneskin’in eski solisti. “Kulaklarım duymuyor, Sesim lanet olası Daffy Duck gibi çıkıyor.” O anda konuşurken öyle ama Perfect Life şarkısını söylerken hiç de öyle duyulmuyor o ses… (Kabul, arada çatlamalar oldu) “Mükemmel hayat” sandığı şeyin aslında kendi ideallerine hiç de uymadığını anlatıyor Daffy Duck sesiyle. Kendini kaybetmek ve yeniden bulmak üzerine bir tirad sunuyor resmen. Elbette ki sahnelerinin en beklenilen anı da geliyor ve gömleğini çıkartıp kusursuz vücudunu saran dövmelerinin sahne ışıkları altında ve ter içinde parlamasını izlememize izin veriyor. (Üstünü çıkardığı an Roundhouse yıkılacak sandım) 1-2 şarkı sonra sahneye bir askı getiriliyor ve bu askıdan dramatik hareketlerle bir gömlek seçip giyinmeye başlıyor.

‍

‍

İster istemez tüm o dramatik tavırların İtalyanlıktan mı kaynaklandığını yoksa bunun bilinçli bir sahne personası mı olduğunu sorguluyorum. Çünkü inanın bana sahnede pırıl pırıl bir ateş topu olup kulise geçince “içine kapanık bir genç” olan starlarla da tanıştım… Ben bunları düşünürken o siyah simli bir gömlek seçiyor ve konuşmaya devam ediyor: “Son albümüm bana hayatımda neyin yanlış olduğunu gösterdi. Hayatım kusursuzdu ama o kusursuzluk bir başkasının fikriydi,” diyor, az önce büyük bir gösterişle çıkardığı gömleği dramatik bir hareketle tekrar giyerken. 

‍

‍

Sahnede ondan en azından bir Maneskin şarkısı beklesek de onun yerine üstü çıplakken seslendirdiği Kings of Leon’un Sex On Fire yorumu onun rockstarlığının izleri oluyor ama eminim ki kimse o an o şarkının tarzıyla ilgilenmiyor. Damiano sahnede bir rockstar ya da popstar falan değil; o an o bir seks star. 

‍

‍

Henüz Hollywood’a adım atmamış olabilir ama yakında orada da olacağı hatta belki kendi hayatını yazıp oynayacağını tahmin ediyorum çünkü Damiano İtalya’nın “full paket” starı belli ki. Bu sahne ise asla gelip geçici bir alan deği onun için -sahnede kimlerle olursa olsun. Açılışı yapan şarkısı Born With A Broken Heart’ın kulağa takılıp kalan melodisinden, onu izleyen The First Time’ın kalbi hızlandıran yükselişine kadar bu tavır, kendini hissettiriyor. 

‍

‍

Dört kostüm, bolca dans, kapanışı yapan Mars şarkısının (Şarkı onun rock’ı bırakmasıyla ilgili eleştirilere sarkastik cevabıyla başlıyor) düşündürdükleri ve canlı müziğin insana verdiği enerji… Geriye dönüş yolunda Mars ve Next Summer şarkılarını mırıldanıp Londra’nın sarı yapraklarla kaplanmış sokaklarında yürürken “Türkiye turnesi ne zaman?” diye soruyorum Sony Music Türkiye’den Hikmet Demirkol ve Mine Aşkın’a; “Bakalım, İstanbul konseri için uğraşıyoruz” cevabını alıyorum.

Hasta olduğu için kuliste ziyaretçi kabul etmeyen Damiano David’i bir daha nerede izlerim bilmiyorum ama izleyeceğim bir dahaki konserinin küçük bir caz kulüpte, loş ışıkta, daha az insanla daha samimi bir konser olmasını hayal ediyorum kendimce… Stadyumlar kadar bunu da denemesi gerekli, bir de öyle izlenmesi lazım hatta. İşte o zaman gerçekten konser afişlerinde vaad ettiği gibi “An Evening with Damiano David” (Damiano David ile bir akşam) olur ve kabareye yakın şovu kadife perdeler arasında şahane durur. 

“Well, everybody's going to Mars

Everybody's going to Mars…”

‍

Damiano David'in Sony etiketli FUNNY little FEARS albümünü Spotify, Apple ve Youtube Music'te dinleyebilirsiniz.

‍